Szał uniesień", nazywany często po

Szał uniesień", nazywany często po prostu "Szałem", to najbardziej chyba znany obraz olejny Władysława Podkowińskiego.

Premierowy publiczny pokaz dzieła przyniósł mu rozgłos, ale i wzbudził kontrowersje. Do tej popularności z pewnością przyczynił się również fakt zniszczenia płótna przez Podkowińskiego, a następnie odnowienia (już po śmierci malarza) przez Witolda Urbańskiego. Odrestaurowane dzieło matka artysty wypożyczała przez pośrednika na liczne wystawy, między innymi w Łodzi, Krakowie, a nawet Moskwie i Petersburgu. Ostatecznie "Szał uniesień" nabył w 1901 roku Feliks "Manggha" Jasieński (za kwotę tysiąca rubli), a trzy lata później przekazał Muzeum Narodowemu w Krakowie, którego własnością obraz jest do dziś.

Monumentalnych rozmiarów kompozycja przedstawiające nagą, jasnowłosą kobietę na wzburzonym karym koniu, który staje dęba. Zwierzę odsłania zęby, ma rozszerzone chrapy, z pyska toczy pianę. Naga kobieta dosiada konia na oklep, obejmując go za szyję. Jej oczy są zamknięte, a rozwiane włosy splatają się z końską grzywą.

Gama kolorystyczna obrazu jest dość wąska, złożona głównie z czerni, brązów i szarości, skontrastowanych z bielą i żółcią. Malowane impastowo tło wyraźnie dzieli się na część jasną i ciemną. Lewy górny róg jest rozświetlony, całość stopniowo ulega zaciemnieniu aż do zupełnej czerni pojawiającej się w prawej dolnej partii obrazu. Uwagę widza przykuwa kontrast między jasną postacią kobiety a mrokiem, w którym ledwie można dostrzec koński zad i ogon.

Jeśli wierzyć relacji przyjaciela Podkowińskiego, Stefana Laurysiewicza, to idea obrazu przedstawiającego nagą kobietę dosiadającą konia pojawiła się u artysty już w 1889 roku, podczas pobytu w Paryżu. Szkice opracowywał przez kilka kolejnych lat. W 1893 roku kompozycja była już ukształtowana w ogólnych zarysach, o czym świadczy zachowany szkic olejny. W dalszym procesie twórczym malarz stopniowo redukował gamę kolorystyczną obrazu i rezygnował z dodatkowych motywów, jak lawina kamieni spadających ze skalistego zbocza. Płótno powstawało w Warszawie, przez trzy miesiące na przełomie lat 1893-1894, w pracowni mieszczącej się w przeszklonym belwederze pałacu Kossakowskich. Według relacji samego artysty, w ostatnich tygodniach malował ciężko chory, z wielkim trudem podnosząc się z łóżka.

"Szał uniesień" został wystawiony po raz pierwszy w warszawskiej Zachęcie 18 marca 1894 roku. Pokazowi towarzyszyła atmosfera sensacji i skandalu, co przyczyniło się zresztą do sukcesu dzieła. W pierwszym dniu obraz obejrzało tysiąc osób, a przez ponad miesiąc trwania ekspozycji liczba ta urosła do około dwunastu tysięcy.

Mimo wielkiego powodzenia, obraz nie mógł jednak znaleźć nabywcy. Rankiem 24 kwietnia 1894 roku, tuż przed planowanym zakończeniem wystawy, Podkowiński pociął dzieło nożem. O powodach swej decyzji sam malarz wypowiadał się niejasno i mgliście. Według relacji Aleksandra Świętochowskiego uznał, że dotrzymawszy obowiązku wobec publiczności, po zakończeniu pokazu zamiast zdjąć i schować dzieło postanowił dać wyraz swym zawiedzionym nadziejom. Wedle zwierzeń zapisanych przez Wiktora Gomulickiego, niszczenie obrazu było dla malarza ciężkim i bolesnym doświadczeniem: odgłos rozdzieranego płótna kojarzył mu się z krzykiem, a wyzierające ze spodu drewniane mocowania z widokiem kości.

Szybko upowszechniły się pogłoski mówiące, że decyzja artysty była spowodowana krążącymi plotkami na temat sportretowanej rzekomo w obrazie kobiety. Podkowiński miał darzyć ją nieodwzajemnionym uczuciem. Zniszczenie obrazu i przedwczesna śmierć malarza podsyciły te spekulacje, dodając do legendy także sensacyjny wątek samobójstwa. Przesłanką świadczącą za tą hipotezą mogły być ślady cięć na płótnie w miejscu przedstawienia kobiety, która w ten sposób stała się celem ataku artysty. Ów tajemniczy obiekt uczuć to najprawdopodobniej Ewa Kotarbińska, którą malarz poznał podczas letniego pobytu w pałacu Wincentyny Karskiej w Chrzęsnem pod Warszawą. Była ona wprawdzie brunetką, jednak Helena Kiniorska we wspomnieniach pisze, że rodzina dziewczyny dopatrywała się podobieństwa między nią a kobietą ukazaną w "Szale" i nie kryła swych pretensji do Podkowińskiego. Ten zareagował gwałtownie i w przypływie gniewu obraz zniszczył.

Historia płótna i narosłe wokół niego legendy pokazują siłę oddziaływania sztuki, która jeszcze u schyłku dziewiętnastego stulecia mogła budzić takie emocje. Owe relacje, splecione już trwale z samym dziełem, były zapewne ubarwiane przez współczesnych. Wykorzystywano rozmaite figury retoryczne, by podkreślić konflikt artysty z konserwatywnym mieszczaństwem - filistrami niezdolnymi do odczytania głębokich treści sztuki. W rzeczywistości jednak głosy oburzenia określające "Szał uniesień" mianem dzieła skandalicznego i obrażającego dobre obyczaje były nieliczne, a większość krytyki i publiczności przyjęła obraz entuzjastycznie.

Rzadko wytykano też artyście błędy warsztatowe. Do wyjątków należą zastrzeżenia wobec kolorystyki obrazu, jakie sformułował w swojej recenzji zamieszczonej w "Przeglądzie Tygodniowym" Stefan Laurysiewicz. Częściej pojawiały się komentarze wyrażające egzaltowany zachwyt i pełną aprobatę. Należy do nich opis Kazimierza Tetmajera:

"Na rozhukanym olbrzymim koniu, na jakiejś apokaliptycznej bestii rzuconej w chaos, w zamęt wichrzących się tumanów chmur i mgławic na wpół leży naga kobieta oplótłszy koniowi kark ramionami, tuląc się doń twarzą, piersią, korpusem, cisnąc mu konwulsyjnie boki nogami." (Kazimierz Tetmajer, "Obraz Podkowińskiego", "Kurier Codzienny", 1894, nr 76)

Po dłuższym, poetyckim opisie następują słowa pochwały i uznania dla malarza, a jego dzieło wpisane zostaje w poczet największych osiągnięć artystycznych swego czasu.

W obrazie dopatrywano się niekiedy nawiązań do mitu o Europie porwanej przez Zeusa pod postacią byka, postać kobiety zaś porównywano do Amazonki lub Wenus. "Szał" odczytywany był także jako symbol niszczycielskiej siły instynktów i namiętności. Kobieta niesiona przez demonicznego rumaka miała być w rzeczywistości porwana przez namiętność erotyczną, silniejszą od woli i racjonalnego myślenia. Recenzenci pisali w charakterystycznym dla epoki i stylistyki samego dzieła afektowanym tonie:

"Jest to szał upojenia zmysłowego, ale odmienny zgoła od szałów klasycznych, średniowiecznych i filozoficzno-rozpustnych z epoki poprzedzającej wielką rewolucję francuską. Nie jest to nawet szał romantyczny, doprowadzający do omdlenia Manfredów, Ernanich, Rollów. Tu szał graniczy bezpośrednio ze znanym z psychiatrii szałem niszczycielskim - zabójczym lub samobójczym." (Urbanus, "Szał.Obraz Władysława Podkowińskiego", "Kraj", 1894, nr 10)

Resultados (español) 1:

frenesí de éxtasis ", a menudo llamado simplemente" la locura "es probablemente la más famosa de la pintura al óleo de Władysław Podkowiński.

proyección pública premier le dio fama obras trajo, pero también causó controversia. a la popularidad sin duda también contribuyó a la destrucción de la lona por Podkowińskiy la renovación (después de la muerte del artista) de Witold Urbanski. obra maestra restaurada por la madre del artista alquiló un distribuidor en numerosas exposiciones, entre ellas Lodz, Cracovia, e incluso Moscú y San Petersburgo. en última instancia, "éxtasis frenético" adquirido en 1901 Feliks "Manggha" Jasieński (por la cantidad de mil rublos)y tres años más tarde dio Museo Nacional de Cracovia, cuya imagen es poseído hoy.

composición de tamaño monumental de mujer desnuda, de pelo rubio en el caballo negro pesado que los traseros. animales revela los dientes, ha ampliado las fosas nasales, la boca va espuma. mujer desnuda que monta un caballo a pelo, como el cuello. sus ojos están cerrados,y disipado cabello entrelazado con crines de caballo.

rango de color de la imagen es bastante estrecho, compuesto principalmente de negro, marrón y gris, que contrasta con el amarillo y el blanco. impastowo fondo pintado claramente dividido entre la luz y la oscuridad. esquina superior izquierda se enciende,todo se oscurecía gradualmente hasta que tenga negro aparece en la parte inferior derecha de la imagen. la atención del espectador atraído por el contraste entre la figura brillante de una mujer y la oscuridad en la que apenas se puede ver la rabadilla y la cola del caballo.

si cree que la relación Podkowiński amigo, stefan Laurysiewicz,la idea de una imagen de una mujer desnuda caminando en un caballo apareció en el camino de regreso del artista en 1889, durante su estancia en París. bocetos para trabajar a lo largo de los próximos años. En 1893 la composición ya estaba formulada en términos generales, como lo demuestra boceto al óleo conservado.continuar con el proceso creativo pintor reducido progresivamente la gama del color y renunciar a los temas adicionales, como una avalancha de piedras que caen de una ladera rocosa. tela se levantó en Varsovia, durante tres meses en el cambio de 1893-1894, el estudio se encuentra en el Palacio de cristal mirador Kossakowski. de acuerdo con la relación del propio artista,En las últimas semanas pintando gravemente enfermo, con gran dificultad para levantarse de la cama.

"Éxtasis frenético" se exhibió por primera vez en Varsovia estímulo 18 de marzo 1894 año. atmósfera acompañada de un espectáculo de sensacionalismo y el escándalo, lo que contribuyó al éxito de la labor de todos modos. el primer día de la imagen vista por un millar de personas,y durante más de un mes de la exposición que el número ha crecido a cerca de doce mil.

a pesar del gran éxito, la imagen, pero no pudo encontrar un comprador. la mañana del 24 de abril de 1894, poco antes del final de la serie, Podkowiński cortó con un cuchillo de trabajo. las razones de su decisión, el propio pintor habló vagamente y sin claridad.por la relación alexander Świętochowski encontró que la adherencia al deber de los ciudadanos, al final de la serie en lugar de eliminar y el trabajo store decidió expresar sus esperanzas frustradas. de acuerdo con las confesiones grabadas por Victor Gomulicki, destruyendo la imagen era un pintor experiencia pesada y dolorosa:el sonido de tela lagrimeo le asocia con un grito, y emana de la parte inferior de una pieza de madera de montaje con una visión de los huesos.

se convirtió rápidamente en amplios rumores que dicen que la decisión se debió a los rumores de la artista que circulan acerca de la supuestamente retratada en la imagen de la mujer. Podkowiński nieodwzajemnionym tuvo que conceder su afecto.daños de imagen y la muerte prematura pintor alimentaron la especulación, añadiendo a la leyenda de un tema sensacionalista de suicidios. premisa de que prevé esta hipótesis podría ser restos de cortes en la lona en lugar de presentar a una mujer que se convirtió en el blanco de un artista. Esta misteriosa sensación es probablemente ewa Kotarbińska,pintor que conoció durante una estancia de verano en el palacio wincentyny Karska en chrzęsnem cerca de Varsovia. Aunque ella era morena, pero helena kiniorska en sus memorias escribe que su familia vio un parecido entre ella y la mujer retratada en la "locura" y no ocultó su pretensión de Podkowiński. Este respondió rápidamente y destruyó la imagen de un ataque de ira.

Historia de la tela y acumulados alrededor de la leyenda se muestra el impacto de arte que están en el final del siglo XIX para aumentar la emoción. estas relaciones se han entrelazado de forma permanente con el trabajo, que probablemente eran coloración por los contemporáneos. utilizado una variedad de recursos retóricos,hacer hincapié en el conflicto del artista con la burguesía conservadora - filisteos no puede leer el contenido profundo del arte. de hecho, la determinación de la indignación "éxtasis frenético", como obras de indignante e insultante para los buenos modales eran pocos, y la mayoría de los críticos y el público aprobó con entusiasmo la imagen.

raramente criticado por errores u taller del artista. las excepciones se plantean una imagen en color, que sometió a una revisión que aparece en la "revista semanal" stefan Laurysiewicz contra. menudo aparecían comentarios apasionados que expresan la admiración y aprobación completa. debe incluir una descripción de Kazimierz Tetmajer:

"en la enorme caballo rozhukanym,en una bestia apocalíptica lanzada en el caos, la wichrzących confusión sobre las nubes del cielo y las nebulosas de la mujer semidesnuda está brazos el cuello de oplótłszy caballo, aferrándose a él la cara, pecho, cuerpo, apretando los lados de las piernas convulsivamente. "(Kazimierz Tetmajer," imagen Podkowiński " , "Daily Courier", 1894, No. 76)

después de un largo,descripción poética de las siguientes palabras de alabanza y agradecimiento por el pintor y su obra está incluida en la cuenta de los grandes logros artísticos de su tiempo.

en la imagen a veces la gente vio referencias al mito de Europa raptada por Zeus en forma de un toro, una figura femenina y se comparan con Amazon o venus ."Frenzy", también fue leído como un símbolo de los instintos y las pasiones destructivas. Mujer realizado por un corcel demoníaco iba a ser, de hecho, secuestrado por la pasión erótica, más fuerte que la voluntad y el pensamiento racional. revisores escribieron en una característica de la época y el estilo de la obra misma de la vena afectada:

"es el frenesí de éxtasis sensual,pero muy diferente de los delirios de período libertino clásica, medieval y filosóficas que precede a la gran Revolución francesa. esto no es ni siquiera un frenesí romántico, que dará lugar a desmayos manfredów, ernanich, Roll. Aquí locura es directamente adyacente a un frenesí destructivo conocido de la psiquiatría -. Mortal o el suicidio "(Urbano," un frenesí.Władysław Podkowiński imagen "," campo ", 1894, N º 10)